Walter Flambart (Thomas Henty) [Robin Hood and the Sorcerer]

Hound of Lucifer

Zapraszam do dyskusji na temat postaci Waltera Flambarta granej przez Thomasa Henty w odcinku Robin Hood and the Sorcerer (Czarownik).

Saburzanka · Wysłany: Pon 3:52, 14 Lut 2011 Temat postu:

Aj, zupełnie przez przypadek trafiłam w sieci na informację o tablicy komemoratywnej młodziutkiego marynarza angielskiego z początku XIX w., który zwał się Thomas Henty i zaświtało mi w głowie, że skądś znam to nazwisko. Z RoS! Nomen omen, XX-wieczny Thomas Henty też zmarł w bardzo młodym wieku - co prawda nie jako 18-latek, jak jego o półtora stulecia wcześniej żyjący imiennik (może nawet krewny po kądzieli), ale mając ledwie 31 i pół roku. [link widoczny dla zalogowanych]

Zanim przed chwilą jeszcze raz przyjrzałam się rólce tego aktora w RoS, pamiętałam jedynie, że był przystojnym łucznikiem i że niewiele mówił. Teraz jestem zdumiona, że w moim rankingu misterów serialu nie dałam mu żadnego miejsca, a wcisnęłam Nazira albo Robina Białego. Przy nim ci dwaj to płotki, nie mówiąc już o wielu innych panach. Flambart jest bowiem jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jacy pojawiają się w serialu, a przecież niebrzydkich facetów jest w RoS niemało. Nie ma w sobie nic z chłopca, lalusia czy emo albo też z dzikuna, chama czy obrośniętego sierścią samca. Jest męski i uderzająco urodziwy. Typ cywilizowany, ale nie przegięty. Jeśli chodzi o odcinek "Czarownik", to w misterowej sztafecie wygrywa w przedbiegach, drugi byłby de Belleme w klimatycznym smolisto-złotym odzieniu, potem długo, długo nic i dopiero Nazir w pięknym kaftanie, aczkolwiek okropnie sflaczałych na siedzeniu spodniach, a Robin Czarny niech do dziury się schowa. Gdzie ja miałam oczy? Zapomniałam o Flambarcie chyba tylko dlatego, że miga na samym początku serialu.

A iako Flambart męża nie było pięknego we wszytkim turnieyu y ślicznego barzo: od stopy nogi aż do wiérzchu głowy nie było na nim żadnéy zmazy.

O ile odzienie nie zakrywa jakichś niedomogów Wink

, ale wątpię, żeby tak było. Postawny mąż. Elegancka w każdym calu postać. Dworska. Kulturalna. Prawdziwy profesjonalizm i opanowanie. Pokerowa twarz, ale nie tak zimna jak barona. Na chwilę przed oddaniem ostatniego strzału, zanim dotknie policzka przy naciąganiu łuku, świetnie się rozluźnia - przez sekundę pomyślałam nawet, że anachronicznie żuje gumę, ale wcale nie. Bardzo mi się podoba, że nie reaguje na głupie zaczepki przebranego Robina, ale jest wobec niego uprzedzająco grzeczny. Umie docenić groteskowego starowinę i pochwalić jego wyczyn bez żadnych podtekstów.

I jak cudnie mówi po angielsku z bardzo silnym akcentem francuskim! Aż tak mało kwestii do wypowiedzenia to on nie miał Wink

. Między słowami Flambart z wyczuciem i bez cienia uniżenia się kłania. Tak, ten pan jest jak wyjęty ze średniowiecznej opowieści. Delikatnie zgrzyta mi tylko jego malusieńka hiszpańska bródka, ale co to jest przy fryzurze Robina albo wymalowanych powiekach Marion?

O Flambarcie wiemy niewiele. Znamy jego imię i przydomek. Wiemy, że pochodzi z kontynentu i że jest najlepszym królewskim łucznikiem. Na służbie Ryszarda, co widać po jego stroju. W dwóch słowach: strzelec wyborowy.*

Ładne germańskie imię, dobrane do miejsca i czasu: WALTER = wald (rządzić) + hari (armia). To imię pojawiło się w Anglii wraz z Normanami i ostatecznie wyparło pokrewne imię anglosaskie Wealdhere.
Przydomek: FLAMBART = łatwopalny, zapalający się, a w przenośni zapałczywy albo płomienny. Średniowieczne zapisy są takie: Flambard/Flambart, Flanbard, Flamme albo Passe-flambard. To jedno i to samo przezwisko.

Ciekawe, że Flambart/Flambard to przydomek historyczny, związany nierozerwalnie z pewną nietuzinkową postacią. Tak nazwano pochodzącego z Bayeux "księcia biskupa Durham", który zasiadł na stolcu biskupim w roku 1099. Ranulf, syn Thurstana, zwany jest krótko i węzłowato biskupem Flambardem (Flambartem).** Tenże biskup miał zresztą synów, więc wcale nie byłoby bezpodstawne założenie, że Walter ewentualnie mógłby być jego potomkiem. Wink

* Walter Flambart przybywa na turniej łuczniczy na wezwanie szeryfa, który wyprosił jego pomoc u kogoś wysoko postawionego na królewskim dworze (wyspiarskim lub jednym z kontynentalnych), bo przecież króla nie było w Anglii. Ciekawa jestem, u kogo to szeryf miał takie chody. U sprawującej faktyczną władzę królowej matki Eleonory czy u któregoś z wysokich urzędników? Pod kogóż to szeryf był w ogóle podczepiony i to tak, że trudno go było zrzucić ze stołka? Wink

Ale to tak na marginesie.

**Barwna postać! Świetnie administrował ziemiami, dużo budował, żył pełnią życia, jak to się mówi, doradzał władcom, gromko przemawiał, spiskował, a nawet wojował i romansował. Udało mu się nawet coś raczej niemożliwego - nieliczni śmiałkowie w takiej sytuacji połamali sobie karki albo nogi. Niechętni Flambardowi baronowie oskarzyli go o brutalny sposób ściągania podatków, za co król wtrącił biskupa do Tower. Nie w ciemię bity Flambard uciekł z wieży spuszczając się na linie przemyconej przez sługę w beczce wina (to wieźniowie mogli alkoholo pić????) i schronił się w Normandii, gdzie zaczął namawiać królewskiego brata do najazdu na Anglię (sic!). Szybko zostało mu wybaczone to spiskowanie i powrócił na wyspę. No proszę, w zbudowanym przez siebie zamku Norham biskup Flambard urządził bazę wypadową na ziemie szkockie. Wódz z pastorałem! No no no, za rozlewanie krwi chrześcijańskiej to powinien kanonicznie fiknąć!
Jakie brzydkie plotki krażyły o biskupie Flambardzie, ojojoj. Chętni mogą poczytać sobie o tym w stareńkiej "The history of Normandy and of England" F. Palgrave'a, t. 4, 1864, [link widoczny dla zalogowanych] A ja właśnie czytam to: T. A. Archer, Ranulf Flambard and his Sons, "The English Historical Review" 2 (5) 1887, [link widoczny dla zalogowanych]

Hound of Lucifer · Wysłany: Pon 9:23, 14 Lut 2011 Temat postu: