OFICJALNY EPILOG RoS!

Hound of Lucifer

Jak kończy się serial - wszyscy wiemy Wink

Jednak w oficjalnej RoSowej książce autorstwa Richarda Carpentera "Robin of Sherwood: The Time of the Wolf" (a następnie w kompilacji "The Complete Adventures of Robin of Sherwood", którą od niedawna posiadam) popularny "Kip" posuwa historię o malutki krok dalej. Ponieważ ów krótki epilog ukazał się w oficjalnej, licencjonowanej książce i jest autorstwa głównego "mózgu" serialu to traktuję go jako w 100% oficjalne zakończenie Smile

Poniżej cytuję go w całości oraz zamieszczam tłumaczenie mojego autorstwa:

EPILOGUE

But the story didn't end there. The outlaws fought on. They kept their vow to help the weak, defend the helpless and fight against tyranny.
The Sheriff and Gisburne never reached Newark. Luckily for them, they discovered what the cart contained before it was too late. They felt certain that somehow Robin Hood had tricked them yet again. Had they been told the truth, I doubt either of them would have believed it.
They hurried back to Nottingham, where the Sheriff composed an obsequious letter to the King. In it, he gave a graphic account of his battle against the Sons of Fenris at Grimstone, careful to point out what a terrible threat they would have been, had he not destroyed them. It was a most diplomatic letter and he sent it with a small casket of Byzantine gold which, in itself, did much to placate King John.
Although Marion seemed lost to him, Robin's love for her remained. She was always in his thoughts. Sometimes, when he was alone, the feeling of her presence was so strong that he imagined he could see her walking towards him through the trees. He never stopped hoping that, one day, it would no longer be a dream.

Źródło: Carpenter R., May R., Horowitz A., The Complete Adventures of Robin of Sherwood, London 1990, str. 631.

EPILOG

Lecz to nie koniec opowieści. Banici walczyli nadal. Nie złamali przysięgi pomocy słabym, obrony bezsilnych i walki z tyranią.
Szeryf i Gisburne nie dotarli do Newark. Na swoje szczęście odkryli zawartość furmanki zanim było za późno. Byli przekonani, że jakimś sposobem Robin w Kapturze oszukał ich raz jeszcze. Gdyby ktoś powiedział im jak było naprawdę, raczej by nie uwierzyli.
Pośpieszyli do Nottingham, gdzie szeryf ułożył wiernopoddańczy list do króla. Przedstawił w nim plastyczny obraz walki z Synami Fenrisa w Grimstone, nie zapominając o podkreśleniu jak strasznym zagrożeniem by byli, gdyby ich nie zniszczył. Był to niezwykle dyplomatyczny list, a dołączona do niego mała szkatułka bizantyjskiego złota w dużej mierze udobruchała króla Jana.
Choć Marion wydawała się dla niego stracona, miłość Robina do niej przetrwała. Wciąż była w jego myślach. Czasem, gdy był sam, wrażenie jej obecności było tak silne, że wyobrażał sobie, iż widzi ją idącą ku niemu pomiędzy drzewami. Nigdy nie przestał mieć nadziei, że pewnego dnia nie będzie to już sen na jawie.

Trufla · Wysłany: Czw 12:08, 04 Lut 2010 Temat postu:

Jakie to romatyczne, aż się wzruszyłam Very Happy

Hound of Lucifer · Wysłany: Czw 12:23, 04 Lut 2010 Temat postu:

świruska · Wysłany: Sob 14:14, 13 Mar 2010 Temat postu:

Dzięki Hound ,że to zamieściłeś,ja też się wzruszyłam,jednak RoS mocno jest zakorzenione we mnie

Jana · Wysłany: Sob 20:13, 13 Mar 2010 Temat postu:

Ja najbardziej przeżywam sprawę Robin- Marion.

Reszta jakoś mnie tak bardzo nie rusza.

Kacha739 · Wysłany: Sob 11:32, 01 Maj 2010 Temat postu:

Hound of Lucifer · Wysłany: Sob 16:04, 01 Maj 2010 Temat postu:

desertrat · Wysłany: Śro 20:24, 09 Lut 2011 Temat postu:

Hm no z twórcą serialu trudno dyskutować.Ale jakoś ten motyw z Janem tak za szkatułkę wybaczającym Szeryfowi kolejne fiasko, wypadłby chyba mało wiarygodnie.

Hound of Lucifer · Wysłany: Śro 23:32, 09 Lut 2011 Temat postu:

desertrat · Wysłany: Czw 0:40, 10 Lut 2011 Temat postu:

Hmm, Jan chyba nie był, aż tak głupi żeby tak z miejsca uwierzyć w bohaterskie wyczyny duetu R & G. Jednak faktycznie Szeryf miał jeden atut - stronnika na dworze w osobie Huberta de Giscard.Ten musiał za nim optować bo inaczej obydwu głowy by poleciały

Jako, że ostatnio coś za bardzo chwalę Jana, to zaznaczam, że oczywiście i absolutnie nie ma to nic wspólnego z moim avatarem Smile

Saburzanka · Wysłany: Nie 20:05, 13 Lut 2011 Temat postu:

desertrat · Wysłany: Nie 22:01, 13 Lut 2011 Temat postu:

Saburzanko :

Czy dużo czasu upłynęło ? Jeśli Sheriff of Nottingham powinien iść tuż przed Time of the Wolf to niekoniecznie. A co do 1211 r. to jest powiedziane tylko, ze dokument który dyktuje szeryf wejdzie wtedy w życie. Ale zgoda raczej nie sądzę by przygotowywał umowę która ma zacząć obowiązywać za 9-10 lat, choć w sumie znając go to i tego wykluczyć się nie da. Jednak jak sprawdziłem wyprawa Jana do Walii faktycznie odbyła się w 1211 r.

Co do Marion to dla mnie trochę niepoważne jest, że po niecałym dniu w zakonie ona mówi, że już się nic nie da cofnąć. Litości, nie wymagam od twórców serialu znajomości teologii czy prawa kanonicznego, ale chyba to nie wiedza tajemna, że postulat i nowicjat to ładnych parę lat. Także niezgodę się, ze jakby sobie po miesiącu czy nawet roku poszła. to by jej ekskomunika groziła.

Saburzanka · Wysłany: Nie 22:30, 13 Lut 2011 Temat postu:

desertrat · Wysłany: Nie 23:06, 13 Lut 2011 Temat postu:

Cóż po prostu było to opactwo bliższe modelowi tego z Cromm Cruac, a niźli Ravenscar, czy zapewne tego prowadzonego przez Hugona.

Saburzanka · Wysłany: Nie 23:15, 13 Lut 2011 Temat postu:

Albo za kasę, albo po znajomości ją przyjęli, tak? Wink

No właściwie to byłoby sensowne wyjaśnienie. Może miała krewną w tym klasztorze? Mogła też coś mieć przy sobie ze skarbca banitów.

Jeśli jednak tak od razu przorysza przyjęła Marion z otwartymi ramionami, choć nie powinna tego robić (słyszane to rzeczy, żeby tak osobę wyjętą spod prawa i biedną jak mysz kościelna ...?), to równie dobrze mógł się tam biskup kręcić. I Marion mogła dostąpić łaski konsekracji od ręki.

Jak się łamie pewne reguły, to łamie się i inne. Dlatego też i Marion mogła być już po, co tłumaczy jej wyjaśnienia, że nie może się wycofać.

Nawia · Wysłany: Nie 23:19, 13 Lut 2011 Temat postu:

Odnośnie podejrzanie szybkiego wstąpienia Marion do klasztoru: wcześniej w serialu (konkretniej w "Krzyżu św. Cyriaka") banda Robina chętnie wspierała zakony, także mniszki z Halstead były wyraźnie zaprzyjaźnione - więc cóż, może po znajomości możliwe było ominięcie różnych procedur ;P Nie twierdzę, że Marion kupiła sobie miejsce w klasztorze za kradzione skarby - ale z jednej strony można właśnie tak tę sprawę widzieć :>

W sumie to takie dosyć bajkowe ujęcie: skromni, ubodzy mnisi żyjący w przyjaźni ze szlachetnymi banitami.. Ale chyba dosyć typowe dla serialu :D

Saburzanka · Wysłany: Nie 23:47, 13 Lut 2011 Temat postu:

desertrat · Wysłany: Pon 12:36, 14 Lut 2011 Temat postu:

Kogo bym chciał zobaczyć w czwartej serii ?

Nie będę oryginalny. Mama Szeryfa to największa niespełniona nadzieja widzów Smile

Dobrze byłoby jednak rozwiązać wątek Bellema. Ciekawy byłby może wspólny występ jego i Gulanra(wskrzesiło się jednego wskrzesi się i drugiego).

No i skoro 4 seria miałaby być ostatnią to ja bym jakoś rozwinął wątek Starego Więźnia, może dałoby się zrobić jakiś ciekawy odcinek na kanwie tematu "Kim jest i za co siedzi."

Sądzę też, że można by wykorzystać postać Wiliama Brewera. Widać było, że jest z niego materiał na czarny charakter tak samo dobry jak Philip Mark czy De Carnac.

Saburzanka · Wysłany: Pon 19:37, 14 Lut 2011 Temat postu:

nothing's forgotten · Wysłany: Śro 4:58, 14 Mar 2012 Temat postu:

Tylko wątek Szeryfa i Guya Pan Carpenter potraktował w epilogu względnie rzeczowo, oddając ze szczegółami, co i kto zrobił. Sugeruje to w moim przekonaniu, że dysponował w tym przypadku dość precyzyjnym wyobrażeniem przyszłości. Inna sprawa, że duet Szeryf & Guy konstrukcję ma stabilną i w miarę jednorodną: zawsze odwracali kota ogonem, i zawsze uchodziło im to na sucho. W tym przypadku nie jest inaczej i byłabym zaskoczona, gdyby inaczej było. Co do pozostałych, na tle Szeryfa i Guya opisy przyszłości banitów i ich przywódcy precyzją nie grzeszą. W tym wypadku Pan Carpenter kropki nad i najwyraźniej nie chciał postawić:

"The outlaws fought on. They kept their vow to help the weak, defend the helpless and fight against tyranny. (...) Although Marion seemed lost to him, Robin's love for her remained. She was always in his thoughts. Sometimes, when he was alone, the feeling of her presence was so strong that he imagined he could see her walking towards him through the trees. He never stopped hoping that, one day, it would no longer be a dream."

Brzmi to tak, jakby Pan Carpenter zapomniał o końcowej konkluzji, że banici żyli potem jeszcze długo, i szczęśliwie, a ich przywódca też żył długo, ale nieszczęśliwie Wink

. Dla celów naszych mocno już przebrzmiałych, dyskusji nad wątpliwościami co do znaczenia końcowej sceny ostatniego odcinka III serii, pozwolę sobie zauważyć, że epilog tych wątpliwości nie rozwiewa. Nigdzie bowiem nie zostało napisane, że banici i Robin nr 2 dalej wspólnie walczyli ani nawet, że wiedli wspólny żywot (choć nie wiem, w sumie, na czym tenże bez wspólnej walki miałby polegać). Skoro to właśnie pożegnanie Boba z kolegami jest i od zawsze było dla mnie sensem końcowej sceny, to kontrargumentów dla takiej interpretacji zakończenia w epilogu nie znajduję. Na podstawie epilogu broni się zarówno teza, że Robert i banici zostali razem, jak i teza, że nie zostali. Ta druga broni się co najmniej tak samo dobrze, jak ta pierwsza. Można zadać sobie pytanie, czy taka wersja zdarzeń, w której oni szerzyli na świecie sprawiedliwość podczas, gdy ich przywódca tęsknił za ukochaną i marzył o jej odzyskaniu, jest możliwa. Dość to ryzykowny sposób nieobecnego duchem przewodzenia grupie, której status quo jest nieustannie zagrożone, i która dzień po dniu musi wykazywać się mobilizacją do działania oraz udowadniać swoją skuteczność.

Wspólne dalsze zbójowanie banitów i Roberta byłoby znacznie bardziej prawdopodobne, gdyby ten ostatni był w stanie na utratę Marion zareagować w sposób zbliżony do mówi się trudno, i szybko się z tego otrząsnąć. Byłaby to reakcja całkiem naturalna, ale po stracie obiektu, do którego uczucie graniczyło z obsesją, wystąpienie takiej reakcji u Roberta wydaje się bardzo mało prawdopodobne. Nic też pod koniec ostatniego odcinka na tak płytką i krótkotrwałą reakcję Roberta nie wskazuje. Szereg końcowych ujęć, które nam w tym odcinku zaserwowano, wskazuje natomiast na to, że z decyzją Marion Robert będzie musiał sobie radzić i głębiej, i dłużej. Mamy tam w scenie kaplicznej, w której Marion oznajmia Robertowi swoją decyzję, miksturę smutku z próbą zaprzeczania temu, co się dzieje. W Wickham mamy już oznaki rozpaczy wynikające z mentalnej konfrontacji Roberta z obrotem spraw. Zatem, gdzieś po drodze z Halstead do Wickham do świadomości Roberta dotarło, że to, co jeszcze w scenie kaplicznej było niewiarygodne, jest niezaprzeczalnym faktem. Proces adaptacji ruszył zatem pełną parą, i kolej teraz na następną jego fazę, którą zdaje się zwiastować grymas z pogranicza rozgoryczenia i złości, gdy Robert wystrzeliwuje samotnie strzały w ostatniej scenie Wink

. To wszystko dzieje się może odrobinę za szybko, ale etapy zaskoczenia, zaprzeczania i rozpaczy rzeczywiście trwają relatywnie krócej, niż te które nastąpią po nich. Po nich Robert przejdzie do etapu niepohamowanej wściekłości na cały świat, która będzie przeplatać się ze stanami emocjonalnego wyczerpania. W końcu wszystko to przerodzi się w długi okres apatii, przerywanej krótkotrwałymi, powracającymi falami raz rozpaczy, raz wściekłego gniewu.

Być może epilogowa wizja Robina nr 2 autorstwa Pana Carpentera dotyczy właśnie tego etapu apatii, w którym ludzie zwykle funkcjonują w dość odrealniony sposób. Należałoby mieć taką nadzieję, że tego właśnie okresu ta wizja dotyczy, bo gdyby miała się ona ziszczać w dłuższej perspektywie czasowej, oznaczałoby to, że niniejszym Pan Carpenter skazał Boba na wieczne nieprzystosowanie. Niestety, na moją własną intuicję, przewlekła reakcja na finałową decyzję Marion wydaje się w przypadku Roberta więcej niż możliwa. Nie z powodu skali tych końcowych wydarzeń w jego relacji z Marion. W końcu takie rzeczy się zdarzają, choć może niekoniecznie w klasztornej scenografii. Powodem jest jednak - jak by to tu ująć - szczególna natura jego emocjonalności: jak już się chłopak w coś angażował to raz, a dobrze Wink

.

Wiele moim zdaniem sugeruje, że tracąc Marion, Robert stracił całkowicie grunt pod nogami. To Marion była źródłem impulsu, którego rezultat stanowiło przyłączenie się Roberta do banitów. Choć moim prywatnym zdaniem z samą Marion miał ten impuls niewiele wspólnego, to on właśnie wyrwał Roberta z jego wcześniejszego życia i kazał mu "określić się" w zupełnym oderwaniu od własnej przeszłości. Zatem cała jego ówczesna tożsamość była zbudowana na dokonanym znacznie wcześniej jednym akcie wyboru, a cała aktywność podporządkowana jednemu dążeniu. Mógł się, oczywiście, na skutek dłuższej przynależności do banitów zaangażować w ich wspólne cele, ale miały one wtórny charakter wobec pierwotnej intencji zdobycia serca Marion. Robert nie miał zatem w gruncie rzeczy nic, co z Marion by się nie wiązało, i na czym mógłby się oprzeć w radzeniu sobie z jej utratą. Wsparcie kumpli było nie do pogardzenia, ale na dłuższą metę nie wystarczyłoby, gdy w grę wchodziło odbudowanie własnej tożsamości.

Początek III serii zawiera jasną wskazówkę co do tego, jak Robert radzi sobie w okolicznościach nieprzystających do jego uczuć: nie inaczej, jak paląc za sobą mosty i odchodząc w nieznane. Tego więc należy się po nim spodziewać i tym razem, na koniec. Jakkolwiek pompatycznie i romantycznie to nie zabrzmi, tracąc Marion, Robert stracił siebie. Nie tylko część siebie, co by było całkiem zwyczajnym doświadczeniem. Skoro całe swoje dorosłe życie zorganizował wokół jednego celu, tracąc ów cel stracił wszystko, co było tego życia napędem. Końcowa scena III serii widziana jako pożegnanie Roberta z banitami jest najbardziej optymistycznym z możliwych zakończeń na tym etapie tej historii. Cudów nie ma, więc cokolwiek by się po tej scenie miało wydarzyć, nie miało prawa być ani łatwe, ani przyjemne. A morał, który płynie z tej historii daloby się sprowadzić do don't put all your eggs in one basket Smile

.