Sir Guy of Gisburne (Robert Addie)

Hound of Lucifer

Zapraszam do dyskusji na temat postaci Guya z Gisburne granej przez Roberta Addie.

Lady Wolfshead · Wysłany: Śro 14:18, 25 Cze 2008 Temat postu:

niedoceniony , nierozumiały i niekochany z tragicznym dzieciństwem za plecami ....mnie zawsze go żal .Mogł byc hrabią a był tylko bękartem .
On jest taki jakby nie miał gruntu pod nogami ani oparcia w nikim i wciąż szuka akceptacji....niezaleznie jaka podłościa by sie wykazał i tak zewsze wzbudza tylko żal...nie złośc.Lubie Go ot i tyle...
a sama gra aktorska - świetna , całym ciałem Smile

brunhilda1984 · Wysłany: Śro 22:52, 23 Lip 2008 Temat postu:

Bez Gisbourne'a serial nie miałby sensu. Zastanawiam się dlaczego tak mało osób wypowiada się na jego temat... osobiście mi przypadł do gustu TAKŻE Gisbourne w wydaniu stacji BBC (przystojniejszy i przez to bardziej uroczy Smile

)
Niemniej Robert tę rolę zagrał świetnie...

Szymon · Wysłany: Pią 0:09, 26 Wrz 2008 Temat postu:

Nie ulega wątpliwości, że Gisburne jest nikczemnikiem, jakich mało. Zamordowanie młynarza i pozbycie się nieszczęsnego Ralpha to ciosy poniżej pasa. I nic go tutaj nie usprawiedliwia.

Jest jednak moment, w którym Sir Guy mi zaimponował.

Szeryf: Kim był ten człowiek z Tuckiem, Gisburne? (jadący na siwym koniu)
Gisburne: Może mi nie uwierzysz, panie…|
Szeryf: Zapewne nie!
Gisburne: Wczoraj widziałem siwego konia w Wickham. Konia przedniej krwi. Wieśniacy szukali jego właściciela w Sherwood, myśląc że ów został zrzucony. Przynajmniej, tak mi powiedzieli. Tego ranka przypomniałem sobie, gdzie już widziałem to zwierzę. Nigdy nie zapominam konia.
Szeryf: Jestem tego pewien, Gisburne.
Gisburne: Było to w czasie naszej wizyty w Huntingdon. Koń należy do syna Hrabiego.
Szeryf: Ale powiedz mi no...Czemu Roberta z Huntingdon, spadkobiercę rozległych posiadłości i paru zamków, miałby obchodzić los zgrai banitów, co?
Gisburne: Marion z Leaford.
Szeryf: Marion z Leaford?!

Szeryf z wrażenia wypluł wino. Czy dlatego, że teoria Gisburna wydała mu się tak nieprawdopodobna, czy dlatego, że Gisburne wpadł na ten trop, a on nie? Smile

vesilene · Wysłany: Pią 20:52, 07 Lis 2008 Temat postu:

Szymon, zdecydowanie wypluł wino, ponieważ wszelakie twory myślowe Gisburna są dla niego śmiechu warte. Natomiast niemal prawie że go docenił w innej scenie, w której chodziło o podłożenie "kreta" (czyli pięknej niedoszłej wiedźmy) wśród banitów: "It's brilliant, Gisburne! Brilliant! Almost inspired!..." Z lekką ironią, ale jednak pochwalił Smile

A ja pozwolę zająć profilem psychologicznym Gisburna. Wiem, że posiada tłumy wzdychających wielbicielek przesładzających jego obraz, a jego głupota wzbudza troskę i matczyne uczucia. Hmm... przyjrzyjmy się mu nieco bliżej...

Sir Guy of "Chłopiec do bicia" Gisburne to skrzyżowanie typowej blondynki, będącej obiektem licznych żartów, oraz śmiertelnie poważnie honorowego rycerza. Czasem ręce mi opadały, kiedy słyszałam jego teksty. Nic dziwnego, że bezustannie prowokuje szeryfa, który bawi się jego kosztem z wyraźną przyjemnością. Ponadto Gisburne jest strasznie wysoki i dobrze zbudowany, więc szeryf przy okazji być może podbudowuje swoje ego znęcając się nad nim. Szeryf w życiu nie przyzna się do własnych kompleksów, ale przypuszczalnie (gdyby ktoś dał mu taki wybór) zamieniłby się z Gisburnem na ciała. Z pewnością nie na zawartość czaszki.

Emocje. Gisburne jest niesamowicie spontaniczny i porywczy - przez co najczęściej totalnie nierozgarnięty. Będąc non-stop w porywach emocji nie jest w stanie używać swoich szarych komórek. Generalnie mógłby to być stereotypowy obraz średniowiecznego rycerza pędzącego do walki na złamanie karku i ku chwale ojczyzny. Gisburnem najczęściej sterują jednak silne i proste emocje rodem z telenoweli, np. porywa piękne kobiety w celu natychmiastowego ożenku. Dialog z Sarą we wspomnianym odcinku wyraźnie pokazuje problemy Gisburna ze zrozumieniem prostego tekstu mówionego.

Wykształcenie. Gisburne urodził się rycerzem. Żyjąc w naszych czasach zapewne grałby w piłkę, tudzież koszykówkę ze względu na swój wzrost. Tak czy inaczej wykształcenie nie jest mu absolutnie do niczego potrzebne. Braki w wykształceniu stanowią jego poważnie słaby punkt. Gisburne wówczas śmiesznie marszczy czoło i przybiera minę zdumionego niemowlaka. Stąd szeryf mówi doń po francusku "Bon sens, Gisburne. Bon sens.", żeby miał się z czego pośmiać.

Wierność. Gisburne z zasady wierny jest mieczowi oraz swemu panu. Wierny panu niczym pies. Pies nie zniesie obcego psa na podwórku swojego pana. Stąd Gisburne zabił Ralpha. Z szeryfem łączy go silne emocjonalne przywiązanie (swoją drogą musi też nieźle zarabiać). Imponuje mu inteligencja swojego pana, ale z ciężkim sercem daje sobą pomiatać. Jest wszak z natury bardzo impulsywny, a przy szeryfie musi trzymać język na wodzy. Szczególnie, że nigdy nie jest w stanie wymyślić odpowiednio bystrej riposty. W ostatnim odcinku, gdy wilki kazały mu poderżnąć sztyletem gardło szeryfowi, był cokolwiek śmiertelnie przerażony. "Nie jestem rzeźnikiem". Wolał użyć swego miecza - to było nawet miłe, a ponadto udowadnia jego desperacką troskę o własny honor rycerski. I tak obstawiam, że nie dokonał by tego czynu nawet własnym mieczem. Daję sobie głowę uciąć (tępym nożem do masła). W końcu na końcu żyli krótko (prawdopodobnie do momentu odwiedzin u króla z glinianym Robinem) i szczęśliwie Smile

Wyjątkowe umiejętności. Nigdy nie zapomina konia. Szczerze powiedziawszy przy pierwszych odcinkach (z Robertem z Huntingdon) byłam pod wrażeniem jego przebłysków inteligencji. Przy próbach schwytania Robin Hooda daje z siebie wszystko (aż się czerwony robi z wysiłku). To ważna w życiu rzecz. Radiohead śpiewa: "You can try the best you can. If you try the best you can, the best you can is good enough".

Morał. Bez blondynki w serialu nie było by tak wesoło, a szeryf nie miałby się z kogo śmiać.

Hound of Lucifer · Wysłany: Pią 22:41, 07 Lis 2008 Temat postu:

Genialnie rozłożyłas Gisburna na czynniki pierwsze Smile

Czyżbyś studiowała psychologię albo choćby mocno się nią interesowała?

vesilene · Wysłany: Sob 2:00, 08 Lis 2008 Temat postu:

Nie studiowałam, ale to interesujący kierunek. Chociaż jeśli chodzi o prawdziwych ludzi, to najczęściej po prostu rozkładam ręce - nie wiem, nie znam, nie rozumiem. Za to z mocniej zarysowanymi osobowościami fikcyjnymi nie mam z reguły problemu. Prześwietlam na wylot i nic mnie nie zaskoczy Smile

Oczywiście mogę się mylić (bo to cecha człowiecza), więc gorąco zapraszam do polemiki.

vesilene · Wysłany: Śro 18:35, 12 Lis 2008 Temat postu:

Jeszcze pomęczę trochę Sir Gisburna bo dzisiaj w drodze z pracy do domu wpadłam w czarną filozoficzną dziurę, związaną z czymś, co pominęłam w mojej wcześniejszej dziesięciokrotnie rozwiniętej wypowiedzi. Pomyślałam, że jak się tym nie podzielę to wybuchnę Smile

Przede wszystkim pominęłam pewien pamiętny dialog pomiędzy Gisburnem a szeryfem (o którym wspomniał już jeden z moich przedmówców) - dialog, w którym Gisburne dzieli się z szeryfem i widzami dwoma błyskotliwymi ideami: A. Szeryf stworzył Robin Hooda B. Szeryf i Robin Hood są przeciwnymi stronami tej samej monety. Jeśli znajdziecie chwilkę pomiędzy jednym kielichem a drugim (hehe), to przeanalizujcie krok po kroku wspomniane słowa. Zacznijcie od źródła - myśli, będących analizą pewnych faktów, których efektem końcowym powinny być słowa Gisburna. Nie wiem, jak dla was, ale dla mnie te słowa są mocno filozoficzne. Aż dziw bierze, że tak skomplikowany proces myślowy miał w ogóle miejsce w mózgu Gisburna! Rozwiązania są trzy:
1) Gisburne po prostu jest skrytym filozofem i we wspomnianej scenie po prostu ujawnił prawdziwe możliwości swojego mózgu.
2) Scenarzyści zaszaleli i zamiast przydzielić kwestię chociażby opatowi Hugo (który wydaje się być rozumniejszą postacią mimo, że nie miał w serialu szansy na specjalnie pamiętne wypowiedzi), przydzielili ją Gisburnowi - dla jaj.
3) Gisburne nie wiedział, co mówi.

Ja naprawdę nie wiem, które z tych rozwiązań tego dylematu jest najbardziej prawdopodobne - delikatnie obstaję jednak przy opcji trzeciej. Pierwszy punkt moim zdaniem można by obalić tezą o zamierzonej prostocie i przejrzystości serialu familijnego, co dotyczy też postaci w nim występujących (tu znowu pomijam z kolei jednodniowego szeryfa geja). Jakim cudem Gisburne w jednej tylko scenie mógł wyrazić głęboko filozoficzne myśli podczas, gdy przez cały serial odgrywał emocjonalnie niezrównoważonego błazna (za przeproszeniem). Taka niespodziewana głębia w stosunkowo prostej konstrukcji seriali popołudniowych daje do myślenia. Aż za bardzo. To tak, jakby Robin Hood zaczął w końcu zastanawiać się nad tym, że niektórzy biedni też mogą być źli (bić swoje dzieci, żony itp.), a niektórzy bogaci mogą być dobrzy (co ma sens oczywiście). Tylko, że gdyby za bardzo zaczął się nad tym zastanawiać, to nie mielibyśmy tak wybitnie wciągającego serialu. W tym przykładzie chodzi mi tylko o próbę znalezienia pewnej granicy prostoty i przejrzystości w serialu dla widzów w wieku b.o.

Zapraszam was do wyrażenia własnych opinii. A może ja po prostu za dużo myślę i szukam dziury w całym Smile

Na koniec rozwinę mój ostatni wniosek (z poprzedniego posta), że bez Gisburna szeryf nie miałby się z kogo śmiać. Tak na prawdę szeryf z Gisburnem stanowią świetnie uzupełniający się i zgrany (w sensie dobrej rozrywki dla widza) duet. Są jak Flip i Flap albo jak Bolek i Lolek Smile

Richard Carpenter w jednym z wywiadów zapytany o to, co według niego wyszło na planie lepiej, niż myślał, odpowiedział - szeryf i Gisburne, jako dwie świetnie dopasowane współpracujące ze sobą postacie (nie cytuję słowo w słowo, ale sens jest ten sam).

Saburzanka · Wysłany: Pon 22:19, 19 Lip 2010 Temat postu:

Trochę o phýsis Gajowego Gwidona

Pamiętam z okresu, gdy byłam dziewczynką i po raz pierwszy oglądałam serial, że denerwowały mnie gisbournowe:
- długa szyja,
- latająca grdyka - to najbardziej,
- zbyt wysokie czoło
- i nos w kształcie kaczego dzioba (zupełnie jak brzydkie duńskie królewny z XVII-XVIII-wiecznych portretów i syn jednej z nich August II Mocny).

Za to ogromnie zyskiwał na koniu w hełmie na głowie, bo nosal niwelował jego kaczy mankament, a kaptur kolczy zasłaniał rozszalałą grdykę.

Wtedy to było dla mnie to i Guy stawał się - niekaczym - idolem. Do tego rycerz! A ja lubiłam się bić na kije, że to niby miecze i przywiązywać dziewice (koleżanki i kolegów z przedszkola) do krzewów w celu zastraszenia i obicia! No i lubiłam krzyczeć - miałam najdonośniejszy głos na podwórku, więc też najczęsciej wołano mnie z powrotem do domu za nieodpowiednie zachowanie (wrzaski i piski, a głównie zbyt głośne rozkazy). Cóż dziwnego, że to GG był moim wzorem? Wink

Żaden z banitów nie miał takiej zbroi, broni i pięknego konia. Cóż... Siostra kochała się w Robinie z zaborczym uwielbieniem, więc musiałam wybrać sobie innego bohatera, choć do zauroczenia nim (poza jego uzbrojeniem i bitnością) było mi daleko - raczej się z niego śmiałam, ale podziwiałam jego umiejętności.

Dziś te umiejętności - jazda konna szczególnie - tak bardzo się wybijają w serialu, że po kilka razy oglądam, jak wspaniale GG hasa sobie np. po lesie.
Szczególnie błyszczy przy szeryfie, gdy ten kolebie się w siodle i szarpie konia jak dzikus, żeby go zatrzymać, a z zawróceniem wierzchowca ma niebywałe problemy. W tym samym kadrze szeryf mimo swojej błyskotliwej inteligencji i polotu werbalnego szarzeje i robi się śmieszny, a jego sługa błyszczy niczym słońce mimo głupawych min i tekstowych potknięć. Wystarczy, że ich się usadzi w siodłach i po prostu każe jechać. Zemsta GG - mimowolna - jest słodka i szkoda, że nieuświadomiona.

GG jeździ tak naturalnie i idealnie współpracuje ze zwierzęciem, że gra na koniu (przybiera pozy, charakterystycznym gestem zakłada ręce, może się garbić, ruszać, etc., czyli grac całym ciałem, na czym zbudowana jest ta rola w serialu). Sic! To bije po oczach, bo szeryf w scenach konnych nie może grać na koniu niczym poza twarzą - aż do trzeciego sezonu ma obie ręce zajęte i stara się utrzymać w miarę stabilnie w siodle, gdy tylko koń się zatrzyma - potem jeździ o wiele lepiej. Oczywiście, Nickolas Grace robi z błędów atuty, bo może się zdawać, że szeryf jak zwykle się pieni i pluje, czyli że szarpanie końskim łbem i tłuczenie nogami po końskim brzuchu to specjalne zagrania. Hm, wiadomo, że tak nie jest, bo wystarczy obejrzeć kilka takich scen z szeryfem na koniu pod rząd, żeby się uśmiechnąć pod nosem.
GG tylko nieznacznymi ruchami nóg kieruje koniem, a zatrzymuje go jak należy, ładnie wychylając się nieco do tyłu w siodle i odwracając, żeby coś zasygnalizować swoim ludziom Miód!!!! To rewelacyjny jeździec nie tylko, jak na aktora. Ale w necie można znaleźć informacje, że grał w polo i w ogóle wychowywał się w rodzinie koniarzy.

Skoro zagalopowałam się pisząc tylko o fizycznej stronie GG, to warto dodać, że aktor Robert Addie kilka lat wcześniej, czyli koło roku 1980, gdy miał ledwie 20 lat, wyglądał niezwykle kobieco i wręcz perwersyjnie. Miał gładziutką buzię, delikatny zarys brwi, nadęte usteczka.

Na tym zabawnym filmiku ma do tego chyba lekki makijaż, komiczny, niemal drag queenowy strój i wygląda momentami jak bardzo wysoka i bardzo ładna dziewczyna (co za scena od 1:33!):
http://www.youtube.com/watch?v=Nt4F7gGzNL4
A tu sobie walczy z ... Bertrandem de Nivellem ("Lord of the Trees") - dobra sylwetka i utrzymywanie równowagi, co widać w ujęciach z góry (a jakie zabawne dzióbki robi!)
http://www.youtube.com/watch?v=f7CQyTblq1s
W drugiej walce wygrywa de Nivelle Wink

Niestety, szybko zniszczał... Nawet z sezonu na sezon w RoS widać tę erozję, a był przecież młody. Zestarzał się brzydko, a w wieku ledwie 43 lat umarł.

vesilene · Wysłany: Wto 18:14, 20 Lip 2010 Temat postu:

Ten post jest boski! Very Happy

Nie znam się wprawdzie na jeździe konnej, ale również uważam, że Guy i koń są sobie pisani Razz

Aleś szeryfa podsumowała... Ja się tak nie bawię. On nerwowy jest, denerwują go konie i latające grdyki. Gdyż miał ciężkie dzieciństwo, bo został pogryziony przez brata Very Happy

Saburzanka · Wysłany: Wto 19:48, 20 Lip 2010 Temat postu:

vesilene · Wysłany: Wto 20:34, 20 Lip 2010 Temat postu:

Hound of Lucifer · Wysłany: Wto 20:40, 20 Lip 2010 Temat postu:

vesilene · Wysłany: Wto 21:19, 20 Lip 2010 Temat postu:

Saburzanka · Wysłany: Śro 0:33, 21 Lip 2010 Temat postu:

vesilene · Wysłany: Nie 14:53, 26 Wrz 2010 Temat postu:

Gisburne zarzuca głową w swoim starym dobrym gisburnowym stylu ^^ Nie mogłam się oprzeć zrobieniu tego gifa. Źródło: "The Sheriff of Nottingham" - scena uciskania mieszkańców Wickham przez Gisburna uzbrojonego w Saraka.

Saburzanka · Wysłany: Czw 3:30, 03 Lut 2011 Temat postu:

Robert Addie sprzedaje spojrzenie niewiniątka "w starym dobrym gisburnowym stylu", aczkolwiek wcisnął się w nieśredniowieczne odzienie: [link widoczny dla zalogowanych]

Nie mogłam się oprzeć zamieszczeniu linka do tego gifa. Weszłam, zobaczyłam, oczy spuściłam - ku chwale Gisburne'a.

"Absolution" ("Murder by Confession"). Rok: 1978 (ale pokazano ten film na ekranie dopiero kilka lat później). Rola: Cowley. Fragmenty "Absolution" są w sieci: http://www.youtube.com/watch?v=FOP1jTIdxio

I na dokładkę dwa malutkie gify.

Rżnięcie aniołka w "Czarownicy z Elsdon". Tak namiętne, że niemal szyjkę wykręcało: [link widoczny dla zalogowanych]

Zestaw rozkosznych minek - skrzywienie ust jak z "Czasu Wilka", zarzucanie głową znane z wielu odcinków RoS plus wewnętrzny rechotek i dołeczkowanie jak z "Adama Bella": [link widoczny dla zalogowanych]

Serial "Return of Sherlock Holmes". Odcinek: "The Empty House". Rok: 1986. Rola: Murray.
Maleńka, ale znacząca rola (czyżby maczał palce w sprzątnięciu kogoś z tego świata?): http://www.youtube.com/watch?v=ugpKaPT-jNQ

Saburzanka · Wysłany: Pon 19:11, 07 Lut 2011 Temat postu:

Kontynuując luźną pogawędkę sama ze sobą...

Ciekawe spostrzeżenia dwóch panów skłoniły mnie do zabrania głosu w pewnej poważnej sprawie związanej z Gisbournem.

Jak widać i słychać w wielu momentach, Gisbourne uważa się za pana Normana - i pana, i Normana Wink

Jest przedstawicielem lepszej rasy niż serfy i cały ten scum. Prawdę powiedziawszy, dumnie wyprostowany w siodle wygląda zresztą jak młody bóg.

Zauważmy, z jaką pogardą i obrzydzeniem wymawia słowo "Saxon". Wiemy, że nie znosi "kłamców, a szczególnie saksońskich kłamców". Nie znosi też "saksońskiej dziewicy" Marion. Brzydzi się nią aż tak, że w sytuacji, gdy musi ją trzymać przy sobie (złapana Marion ma nóż na gardle), to stara się odruchowo jak najdalej od niej odsunąć, żeby zwiększyć cielesny dystans.

Słodko-gorzka jest więc zemsta Saksonów, bo gdy Guy śledzi banitów aż do Lichfield, to musi się przebrać w saksoński strój. Nie może się przecież zbytnio odróżniać od otoczenia. Prezentuje się w nim zresztą znakomicie! Ale z pewnością strasznie go to przebranie uwiera.

Kontynuując oglądanie "Przepowiedni"...

desertrat · Wysłany: Czw 23:13, 17 Lut 2011 Temat postu:

Czy nie macie wrażenia, że bez szeryfa Gisbourne znacznie lepiej pracuje głową ? Kiedy pryncypał wyjeżdża to od razu wpada on na dwa, w założeniu całkiem inteligentne, pomysły na zlikwidowanie bandy. Raz zatrudnia zawodowców (Władca drzew), a drugim razem (Przepowiednia) taką tajną operację przygotował, że CBA by się jej nie powstydziło i tylko głupota Jana spowodowała, że się nie udało.

Saburzanka · Wysłany: Pon 10:42, 28 Lut 2011 Temat postu: