The Inheritance (Dziedzictwo)

Kacha739 · Wysłany: Nie 21:39, 30 Maj 2010 Temat postu:

Dla mnie odcinek jeden z najsłabszych ale tylko dla tego, że chodzi jakiś stół. Trochę to śmieszne bo w sumie nic z tego nie wynika. Po powrocie banitów do Sherwood Izadora zostaje sama i co? Pilnuje stołu? Mieszka w rozwalonym zamku? Jakby chociaż chodziło o jakąś tajemną wiedzę np księgi to by bardziej było prawdopodobne.
Gdyby nie ten stół to by było całkiem nieźle. Już nie pamiętam jaką ocenę dałam ale chyba nie za wysoką.

Dyrr · Wysłany: Wto 17:07, 01 Cze 2010 Temat postu:

Świetny początek - stół i tarot. Stół, który robi niesamowity klimat, nie jakiś tam marmurowy, wielki stół, tylko stary, drewniany, ale obdarzony wielką mocą. Prosty stół, jak idea, która złączyła Artura i jego rycerzy. (Tak samo fajnie przedstawiono Graala w Indianie, prosty, drewniany kielich wśród wielu drogocennych).

Świetna scena z banitami, jak leżą i nic nie robią. Na plus zaloty Johna i Willa do Isadory (te bukieciki kwiatków chowane za plecami:))
Na minus mowa trawa najemnika, który przed atakiem na wioskę (ciekawe po co? dla samego mordobicia, palenia i gwałtów chciał wymordować kilkudziesięciu ludzi i spalić wioskę? to nie wojna była przecież) opowiada jak to teraz po 3 latach krucjat chce się wyszaleć.

Zauważalna zmiana w grze aktorskiej Nazira i Mucha. No i chyba inny reżyser, już nie Carpenter.

Także klimat super, parę rzeczy nie trzyma się kupy, ale ogólnie - pozytywnie. Obrona zamku, jak ktoś wcześniej rzekł, w sam raz na sesyjkę rpg:)

Hound of Lucifer · Wysłany: Wto 19:06, 01 Cze 2010 Temat postu:

Hound of Lucifer · Wysłany: Pon 9:33, 06 Wrz 2010 Temat postu:

nothing's forgotten · Wysłany: Czw 20:12, 22 Wrz 2011 Temat postu:

O, właśnie, sufrażystka Wink

. To jest słowo, którego szukałam, kiedy oglądałam ten odcinek "na dorosło". Jak oglądałam "na nie-dorosło", to jedynie mnie dziwiło, co ta Isadora tak wojowniczo wobec wszystkich usposobiona, jakby jej ktoś jeszcze - oprócz bandy drobnych złodziejaszków - chciał jakąś krzywdę wyrządzić. I te kwestie natury osobisto-społecznej, które jej włożono w usta plus sposób, w jaki zostały wypowiedziane... To całe jej emancypacyjne oburzenie i demonstracyjne dowodzenie, że dorównuje mężczyznom pod każdym względem (z akcentem na 3D: "demonstracyjne", "dowodzenie", i "dorównuje"), rodem z innych czasów. Z "roli Isadory" najlepiej wspominam pełne czarującego wdzięku - choć nieadekwatne wobec jej zaciętej zasadniczości - zalotne nadskakiwania Willa i Johna. A także pełen z trudem skrywanego szowinistycznego pobłażania uśmieszek Robina, kiedy Isadora była uprzejma wygłosić swoje uwagi na temat bezzasadności pozbawiania kobiet prawa do dziedziczenia. Do tego poparte argumentacją następującą:
-> ty idioto nawet nie wiesz, o co tu przyszedłeś walczyć (czyt.: że co? że ja sama cię do tego nakłoniłam nie mówiąc całej prawdy? nic podobnego, nie przypominam sobie!)
-> a ja wiem o co walczymy, ale ci nie powiem (czyt.: jak się tego sam nie domyślisz, to mam rację, żeś jest kretyn - a jak się domyślisz, to jesteś szowinistyczna świnia, która chce mnie podstępnie pozbawić tego, co mi się słusznie moralnie należy).
Kwintesencja wojującej kobiecości Wink

, nic dodać, nic ująć. Nie sposób nie dać się temu rozbawić. W pełni szowinistycznie, oczywiście.

Do kompletu był jeszcze Much ze swoim nieodgadnionym kierunkiem rozwoju intelektualnego. Przeciwnie niż nakazywałby upływ czasu, teraz kazano mu nawet "zejść" na poziom kilkulatka (Proszę Pani, Proszę Pani, to ja, to ja! To był mój pomysł, żeby zostawić tę linę na zewnątrz murów.). W ogóle w przypadku Mucha ktoś tu się ciągle nie mógł zdecydować, czy to ma być "tylko" niedojrzałość, czy "aż" niepełnosprawność (obrzydliwe to było). I były też zabawne indywidua w roli czarnych charakterów, w znacznej liczbie sztuk, i jak zwykle zbyt sugestywne (pewnie z powodu familijnego charakteru serialu i pory jego emisji...). I były koligacje rodzinne, jakby zapożyczone z jakiejś innej telenoweli (choć pod tym względem nic nie przebije pokrewieństwa Guya i Roberta) I nawet racjonalny Robin z odmowy udzielenia pomocy w nie wiadomo jakiej sprawie, zmienił jak zaczarowany swoją decyzję nadal nie znając okoliczności (a pod wpływem jakiejś błyskotki, należącej do rodziny, z którą dawno zerwał więzy). I były walki typu "siła złego na jednego". A na okrasę był i Herne, i był z wizytą sam król Artur, i byli jego rycerze, i stół był okrągły (fajny był, swoją drogą Smile

), i "efekty specjalne". Oj, czego tam nie było... Nie przepadam za tym odcinkiem z powodu jego "przedobrzenia". Ale miał też i dobre strony: sceny początkowe, nieodżałowanego Lorda Agrivaine'a, estetykę, i ten zniewalający, a jakże taktownie skrywany seksizm Wink

. I to chyba już wszystko, co w tym odcinku polubiłam.

Mariusz · Wysłany: Wto 10:16, 27 Gru 2022 Temat postu:

Średnio mnie się podobał. Wątek ze stołem i z tym całym skarbem naciągany mocno. Śmierć rzekoma Robina to samo. Gdyby nie trafiła strzałą? Denerwująca też była ta cała Isadora kim to ona nie jest. Wojująca kobiecość...jasne...he he Cool

Robin też poszedł sobie z nią ot tak. A nie, błysnęła mu przed oczyma czymś i to wystarczyło. Serio? Sceny walk niezgorsze.

Psycho_Dad · Wysłany: Czw 22:29, 29 Gru 2022 Temat postu:

Kiepski odcinek, właściwie nie wzbudzający żadnych emocji...no dobra kiedy po raz pierwszy go widziałem dałem się oszukać, że Robert jednak został zabity i pewnie zostanie ożywiony przez Herna czy coś w tym stylu.W skali 1-10, 3